Burza myśli: ulotność i wspomnienia | #rekordowamiska

Lato, poczucie wolności, a tym samym masa wolnego czasu, z którym nie wiadomo co zrobić uderzy do nas wraz z rozdaniem świadectw i zakończeniem roku. Z jednej strony cieszą mnie dwa miesiące wolnego, ale z drugiej strony obawiam się, że zmarnuję ten czas na dosłowne nic nie robienie, może wpadnie mi jakaś mała wakacyjna praca, byłabym przynajmniej usatysfakcjonowana, że coś robię i nie siedzę w miejscu. Cieszę się, że wszystkie poprawki już dawno zaliczyłam, z ocen jestem zadowolona, a mój cel doskonale został zrealizowany: żadnej dwójki na świadectwie końcowym, mogę spokojnie odznaczyć z listy, której niestety nie posiadam, bo zorganizowanie to nie mój fach, niestety. Muszę przyznać, że okres tych 10 miesięcy minął mi zniewalająco szybko, a kierunek, który wybrałam jak najbardziej przypadł mi do gustu i nie wybrałabym za nic innego. Teraz pozostaje mi cieszyć się wolnym czasem i korzystać z pięknej pogody, udanych wakacji Kochani!

Istnieją chwile, tak kruche, ulotne, zachwycające swoim pięknem, tylko po to, by po chwili zniknąć. Życie to ulotność chwil. Wszystko przemija. Nawet słowo „zawsze” bywa ulotne. Człowiek przemija. Czas przemija. Życie przemija. Wszystko dobiega końca. Nawet nasz marny i kruchy los. Jedyne co nam pozostaje to wspomnienia. Myśli, obrazy, słowa, fotografie, które dają nam siłę, by przetrwać kolejny dzień. Kolekcjonuję każdą chwilę, do której warto wracać, która przyprawia mnie o radosne dreszcze, uśmiech na twarzy, kolekconuję każde spełnione marzenie, każdy wyjątkowy uśmiech, każde wyjątkowe spojrzenie. Kojarzę chwilę z piosenkami, przyporządkowuje je starannie, by potem móc włączając muzykę swobodnie przenieść się do danej chwili, poczuć to, co czułam, docenić to, co było i co może nadal trwa. Moja głowa to tablica pełna wspomnień, obrazów, zapachów, miejsc i skojarzeń. Wszystko starannie zapisane, włożone do szufladek podpisanych datami, ulicami, miejscami, imionami. Mam skłonności do częstego ich otwierania, nie żebym była olbrzymią pesymistką niemogącą zapomnieć o przeszłości, po prostu lubię wspominać, lubię uśmiechać się na myśl o tym, co już przeżyłam. Lubię doceniać to, co miałam i nadal mam. Wspominając skupiam się na fali przypływu ogromnej radości, z tego, że było mi dane przeżyć ten jeden jedyny unikatowy moment. Jestem człowiekiem sentymentalnym, ciężko znoszę ulotność. Mam sentyment do pewnych miejsc, piosenek, dat, przywiązuję się do ludzi, rzadziej do rzeczy. Uwielbiam wspominać, wracać do najszczęśliwszych momentów swojego życia, wracać do wspomnień związanych z ludźmi, z którymi obecnie straciłam kontakt, a którzy kiedyś wnieśli wiele dobra, uśmiechu i szczęścia do mojego życia. Uwielbiam po kilka razy kalkulować jedno wspomnienie, wieszać zdjęcia po ścianach w pokoju. Jestem marzycielką, uwielbiam snuć kiepskie, nierealne myśli przed snem, stawiać sobie co raz to większe cele, co raz to trudniejsze, wymagające wiele wysiłku ode mnie. Uwielbiam zatracać się w chwili, pragnę zatrzymywać czas, w momentach, które tak szybko wymykają się z dłoni.

Czasami chcemy zatrzymać czas, rozdwoić się, stanąć obok by przyjrzeć się danej chwili. Czując się najszczęśliwszymi ludźmi na świecie liczymy, że zatrzymamy daną chwilę na zawsze, że świat stanie w miejscu, że nigdy nie wymknie nam się to z rąk. Czas leci nieubłaganie szybko, wczoraj mali, dzisiaj uczący się odpowiedzialności młodzi ludzie, wchodzący pomału w niepewny grunt nudnej, szarej i często gorzkiej dorosłości. Mimo to szukający ostoi, radości, szczęścia, spełniający powoli swoje marzenia, stawiający sobie ciągle nowe cele. Pomimo ulotności chwil, niepowodzeń, nieszczęść, tragedii wciąż walczący o siebie i o swoje życie. Stawiający czoła wszelakim przeszkodom, ludziom chcącym nam zaszkodzić, pogłoskom, kłamstwom. Idący w pojedynkę, czy we dwójkę, ważne, aby stawiać czoła problemom samemu bądź razem, by nie zatracić się w nieszczęściu, nie zagubić się w trakcie drogi na szczyt, by wspierać się i po prostu walczyć o to, by mieć wspomnienia warte opowiedzenia i przede wszystkim warte naszej długoletniej pamięci. 

Zapraszam również do brania udziału w akcji charytatywnej #rekordowamiska. Pobijmy razem rekord Guinnessa w liczbie pełnych misek w schroniskach! Żeby pomóc psiakom wystarczy pobrać aplikację ceneo w telefonie i nakarmić psiaka! Akcja trwa jeszcze 14 dni, więc bierzmy się do roboty i pomagajmy! Więcej informacji na stronie: http://www.ceneo.pl/lp/rekordowa_miska

Zdjęcia: Weronika Stafa Photography